مقایسه رادیوگرافی معمولی و دیجیتال در ارزیابی ترمیم ضایعات استخوانی در فک سگ

مقدمه: نقایص استخوانی فک منشأ عوارض بسیاری برای بیماران می‏باشد و ترمیم کامل استخوان یک هدف ایده آل در درمان‏های رژنراتیو محسوب می‏شود. بررسی هیستولوژیک می‏تواند به عنوان یک معیار استاندارد مطرح باشد؛ اما در موارد بالینی تکنیک‏های تشخیصی غیرمهاجم مورد نیازاست. هدف از این مطالعه، بررسی دقت رادیوگرافی دیجیتال در مقایسه با رادیوگرافی معمولی در تعیین میزان ترمیم استخوان در طول زمان، بود. مواد و روش‏ها: در این تحقیق تجربی ابتدا دندان‏های پرمولر 4 سگ در هر چهار کوادرانت کشیده شد، سه ماه بعد در هر نیم فک در هر سگ، حفره‏ای به ابعاد mm5×5 ایجاد شد. 15، 30، 45 و 60 روز بعد، رادیوگرافی معمولی و دیجیتال از ناحیه به عمل آمد، در هر مرحله نمونه برداری انجام شد و مورد بررسی هیستومورفومتری قرار گرفت. در هر مرحله دانسیته استخوان در هر دو نوع رادیوگرافی مشخص شده و با درصد تشکیل استخوان تعیین شده به روش هیستومورفومتری مقایسه شد. اطلاعات به دست آمده با آزمون واریانس داده‏های تکراری و آزمون t زوج توسط نرم‏افزار SPSS آنالیز گردید. یافته‏ها: در همه زمان‏های مطالعه، اختلاف بین دو روش رادیوگرافی و هیستومورفومتری معنی‏دار بود. در روزهای 15 و 60، اختلاف معنی‏دار بین دو روش رادیوگرافی معمولی و دیجیتال وجود داشت؛ به طوری که اختلاف رادیوگرافی دیجیتال و هیستوموفومتری کمتر از رادیوگرافی معمولی و هیستومورفومتری بود. در حالی که در روزهای 30 و 45، اختلاف معنی‏داری بین دو روش رادیوگرافی مشاهده نشد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل از این مطالعه، رادیوگرافی دیجیتال، مراحل اولیه و نهایی ترمیم ضایعات استخوانی را بهتر نشان می‏دهد.